Ingmar Bergman'ın yazıp yönettiği filmin başrollerinde Harriet Andersson, Liv Ullmann, Ingrid Thulin ve Kari Sylwan var.
Bergman'ın iletişimsizlik, sevgi arayışı temalarının yanında kanımca ölüm ve acı temalarını Silence (Tystnaden) adlı filminden bu yana en güçlü yansıttığı filmi.
Bergman'ın iletişimsizlik, sevgi arayışı temalarının yanında kanımca ölüm ve acı temalarını Silence (Tystnaden) adlı filminden bu yana en güçlü yansıttığı filmi.
Bergman filmin çıkış noktası olarak aklına düşen ve sürekli tekrar eden bir imgeyi işaret ediyor: Birinci Dünya Savaşı öncesi dönemde kırda beyaz kıyafetleriyle dolaşan dört kadın. Ardından bu imgedeki kadınların her birinin karakterini kendi yaratmış.
Kanserden ölmek üzere olan Agnes'in son günlerinde onunla vakit geçirmek için kız kardeşleri Maria ve Karin onun kaldığı eve gelirler. Evde ayrıca Agnes'i çok seven ve bir süre önce çocuğunu kaybetmiş olan hizmetçi Maria bulunmaktadır. Hepsinin kendi içlerinde ve birbirleriyle olan hesaplaşmalarına tanık oluruz.
Filmde dokunmak ve dokunuşlar karakterlerin yakınlaşma çabalarını gösterirken karakterlerin bazen açlıkla dokunuşları arzuladığını ya da öfkeyle reddettiğini görüyoruz.
İçe dönüşlerde kız kardeşlerin fısıltılarla başlayan ve anne ya da eşleriyle olan ilişkilerini yansıtan flashbackler gösterilirken, hizmetçi Maria'nın içe dönüşü ise ölen çocuğunun çığlıklarıyla başlıyor ve sonrasında ölü Agnes ile yaşanan daha çok rüya ile gerçeklik arasında bir tür paralel ortamda geçiyor.
Bergman'a göre ruh, öz kırmızı rengin özelliklerini taşıdığından ve bu filmde de kendi ifadesiyle hem kendi hem karakterler için bir ruh, iç değerlendirme yaptığından kırmızı renk filmde baskın ve önemli bir rol oynuyor.
Sinematograf Sven Nykvist bu kan kırmızısı tonu elde etmek için çok uğraşmış, sayısız test yaptığı söyleniyor. Çünkü o dönemde film negatifleri fazlasıyla kırmızı renge duyarlıymış. Bergman ve Nykvist ikilisinin yarattıkları o eşsiz yakın çekimler, ışığın değişen duygu durumlarıyla değişmesi ve kompozisyonlarıyla sinematografik açıdan da çok etkileyici bir film.
Kanserden ölmek üzere olan Agnes'in son günlerinde onunla vakit geçirmek için kız kardeşleri Maria ve Karin onun kaldığı eve gelirler. Evde ayrıca Agnes'i çok seven ve bir süre önce çocuğunu kaybetmiş olan hizmetçi Maria bulunmaktadır. Hepsinin kendi içlerinde ve birbirleriyle olan hesaplaşmalarına tanık oluruz.
Filmde dokunmak ve dokunuşlar karakterlerin yakınlaşma çabalarını gösterirken karakterlerin bazen açlıkla dokunuşları arzuladığını ya da öfkeyle reddettiğini görüyoruz.
İçe dönüşlerde kız kardeşlerin fısıltılarla başlayan ve anne ya da eşleriyle olan ilişkilerini yansıtan flashbackler gösterilirken, hizmetçi Maria'nın içe dönüşü ise ölen çocuğunun çığlıklarıyla başlıyor ve sonrasında ölü Agnes ile yaşanan daha çok rüya ile gerçeklik arasında bir tür paralel ortamda geçiyor.
Bergman'a göre ruh, öz kırmızı rengin özelliklerini taşıdığından ve bu filmde de kendi ifadesiyle hem kendi hem karakterler için bir ruh, iç değerlendirme yaptığından kırmızı renk filmde baskın ve önemli bir rol oynuyor.
Sinematograf Sven Nykvist bu kan kırmızısı tonu elde etmek için çok uğraşmış, sayısız test yaptığı söyleniyor. Çünkü o dönemde film negatifleri fazlasıyla kırmızı renge duyarlıymış. Bergman ve Nykvist ikilisinin yarattıkları o eşsiz yakın çekimler, ışığın değişen duygu durumlarıyla değişmesi ve kompozisyonlarıyla sinematografik açıdan da çok etkileyici bir film.
 |
| Filmin hafızalara kazınan imajlarından biri... Hatta bu imaj 1981 yılında İsveç'de posta pulu yapılmış. |
Filmin dönemsel kostüm çalışması ve hikayesinin geçtiği evin tasarımı incelikli ve detaylı bir çalışmaya sahip. Filmin kostüm ve prodüksiyon tasarımı -daha önce Bergman'ın Virgin Spring (Jungfrukällan) filmiyle Oscar'a aday olan- Marik Vos-Lundh'a ait.
Son bir anekdot olarak Bergman filmin ismini Mozart'ın bir sonatı için yazılan bir eleştiri yazısından almış.
Beş dalda (En İyi Film, Yönetmen, Senaryo, Kostüm ve Sinematografi) Oscar'a aday olan film, Oscar töreninden En İyi Sinematografi ödülüyle ayrılmış. Bu arada Akademi'nin körleşerek filmin tüm kadın oyuncularının performanslarını es geçmiş olduğunu belirtmeliyim.
İlgilisine...
